بر اساس گزارش روزنامه نیویارک تایمز، نیروهای امنیتی افغانستان از مناطق دور دست و کمجمعیت افغانستان خارج میشوند و بیشتر به امنیت شهرهای بزرگ و مناطق پرجمعیت تمرکز می کنند. به گفته مسئولان در وزارت دفاع جای نیروهای امنیتی را اردوی محلی میگیرند.
خروج نیروهای امنیتی دولت افغانستان از مناطق دورافتاده و کمجمعیت تبعات منفی و پیامدهای زیانباری برای امنیت و ثبات افغانستان خواهد داشت. قبل از هر امری، تعریف مناطق دور افتاده و کمجمعیت، خود یک تعریف و تعبیر گمراه کننده و غیراصولی است. تقسیم مناطق یک سرزمین به دور افتاده و نزدیک به شهرها، خصوصا در مبحث امنیت یک تعریف نادرست است. بسیاری از مناطق در یک کشور، با آنکه دور افتاده هستند و یا کم جمعیتاند و یا شاید هیچ جمعیتی نداشته باشند، اما دارای اهمیت استراتیژیک و سوق الجیشی هستند و باید برای حفظ و دفاع از آنها تلاش کرد. با توجه به اینکه افغانستان کشوری کوهستانی، با مردمی اکثرا روستایی است، و شهرها و مناطق پرجمعیت محدودی دارد، تصور حفاظت از شهرها و مناطق پرجمعیت، بدون توجه و تمرکز بر مناطق روستایی، دوردست و کم جمعیت، غیر عملی و نادرست به نظر میرسد.
این طرح به طالبان فرصت تجدید قوا و حملات بیشتری را میدهد و حیاط خلوتی برای شان مهیا میکند که بتوانند به راحتی به اهدافشان حمله کنند. سقوط چندین ولسوالی در سال روان و سال گذشته نشانه واضحی است که نیروهای امنیتی و وزارتهای مسئول، در قسمت هماهنگی با نیروهای محلی و دفاع از ولسوالیها و ادارات دولتی ضعیف بوده و نتوانستهاند در هماهنگی لازم با یکدیگر و پولیس محلی از سقوط این ولسوالیها جلوگیری کنند.
از سوی دیگر، ایجاد پوليس محلی، که بر اساس طرح جنرال دیوید پیتريوس قوماندان سابق نیروهای ناتو در افغانستان، در سال٢٠١٠ ميلادى پیشنهاد شده بود و قرار بود به مدت پنج سال از آنها در زمینه تامین امنیت استفاده شود، با مشکلات و چالش های زیادی همراه بوده است. همچنین طرح اردوی محلی با رهبری اردوی ملی افغانستان که به تازگی آغاز شده نیز بعید است بتواند جوابگوی تهدیدهای روزافزون دشمنان افغانستان باشد. یکی از مهمترین مشکلاتی که پولیس محلی دارد و اردوی محلی نیز خواهد داشت، ارتباط نزدیک و موثر با نیروهای امنیتی و کمبود امکانات و تجهیزات نظامی برای مقابله با تهدید طالبان و دیگر گروه های دهشت افگن است. پولیس و اردوی محلی تنها مجهز به سلاح های سبک هستند، توانایی کشفی و استخباراتی پایینی دارند، قدرت نقل و انتقال ندارند، در حالی که طالبان از نگا تسلیحات در وضعیت بهتری قرار دارند، از سیستم کشف و استخبارات قوی و متمرکزی استفاده می کنند، و به راحتی نیروهای شان را با توجه به اهداف شان نقل و انتقال می دهند.
معنای دقیق این طرح عقب نشینی است. همان گونه که در شهرها به جای تامین امنیت کل شهر و شهروندان و سخت گیری و تلاشی جدی در دروازه های ورودی شهر، به دور نهادهای دولتی و مراکز نظامی حصاری از دیوارهای سمنتی کشیده شده، رها کردن مناطق خلوت روستایی و دورافتاده و تجمع در مناطق شهری و مزدحم نیز کمکی به تامین امنیت شهرها نمیکند، بلکه محدوده فعالیت نیروهای امنیتی را تنگتر و فضا را برای حملات و تحرک نیروهای دشمن بیشتر میکند.
بهتر است به جای ارایه و یا قبول هر نوع طرحی که محدودیت فعالیت نیروهای امنیتی را محدود میکند، به افزایش نیروهای امنیتی، آموزش و تجهیز آنها تمرکز شود. توانایی ها، هماهنگی، سوق و اداره، آموزش و میزان موثریت نیروهای امنیتی با هیچ نیروی دیگری مانند پولیس محلی قابل مقایسه نیست. افغانستان به نیروهای نظامی، امنیتی و استخباراتی قوی، منسجم، هدفمند، آموزش دیده و با انگیزه بالا برای دفاع از تمامیت ارضی و شهروندان کشور نیاز دارد تا بتواند از نقطه نقطه افغانستان با صلابت و ابهت دفاع کند.
محمد رضا هویدا
Source Daily Afghanistan