ماندن و نماندن نیروهای نظامی امریکایی در افغانستان از بدو حضور این کشور و متحدان آن در ناتو، همواره وجود داشته و مقامات مختلف ایالات متحده امریکا هر از گاه و بیگاه، داستان خروج غیر جدی شان را از افغانستان، پیش کشیده اند.
با آنکه شخص رئیس جمهور امریکا از ختم جنگ در افغانستان و آغاز خروج عساکر امریکایی از این کشور در اواسط سال ۲۰۱۴ میلادی سخن زد و بدنبال آن تعدادی زیادی از نیروهای امریکائی و سایر نیروهای نظامی کشورهای دیگر در قالب پیمان ناتو از افغانستان بیرون رفتند و هر یک از دولتهای عضو تعدادی معدودی از عساکر خویش را در افغانستان باقی گذاشتند، اما در اواخر سال ۲۰۱۵ بود که رئیس سابق ستاد ارتش امریکا آقای کالن پاول، با اظهارات خودش همه را غافلگیر کرد.
“به گزارش رسانه ها، کالن پاول با اشاره به تغییر جنگ در افغانستان اظهار داشت: جنگ در افغانستان به مرور زمان تغییر کرده است و این جنگ دیگر جنگ با القاعده و طالبان نیست، این جنگ، جنگ با چین، روسیه، پاکستان، ایران، سوریه، کردستان، نفت، آب و انرژی است.
رئیس سابق ستاد ارتش امریکا افزود: حضور این کشور در افغانستان نه تنها کاهش نمی یابد بلکه به مرور زمان افزایش خواهد یافت به طوری که نیروهای آمریکایی طی نیم قرن آینده در افغانستان باقی خواهند ماند.”
این اظهار نظر وزیر دفاع و رئیس ستاد ارتش سابق امریکا بواقع دقیق و حساب شده است. مقامات امریکایی با آنکه اتمام سال ۲۰۱۴ میلادی را به عنوان ختم جنگ و نهایی شدن ماموریت امریکا و سایر اعضای ناتو در افغانستان اعلام کرده بودند؛ اما جهانیان عملاً شاهد حضور نیروهای خارجی در افغانستان هستند و این حضور چنانکه آقای پاول پیش بینی کرده بود، هر هفته و هر ماه و سال در حال غلیظ شدن و پر رنگ شدن است.
بر اساس واقعیت های موجود در افغانستان، در چند ماه گذشته نیروهای ویژه امریکا در ولایت هلمند با طالبان می‌جنگند.
طبق خبرها، امریکا به تازگی حدود ۵۰۰ نظامی دیگر را به جنوب افغانستان اعزام کرده تا به نیروهای امنیتی افغانستان در حفاظت از مراکز مهم سنگین و مارجه کمک کنند.
بر اساس آمار، در حال حاضرحدود ۹۸۰۰ نظامی امریکایی در افغانستان حضور دارندو بلاخره دولت اوباما اخیرا به نیروهای امریکایی مستقر در افغانستان اجازه حمله به افراد وابسته به گروه تروریستی داعش را نیز داده است.
واقعیت های موجود در منطقه و به خصوص پس از فروپاشی نظام شوراها در جهان به عنوان یگانه رقیب قدرتمند اعضای پیمان ناتو به سرکردگی امریکا، سران کاخ سفید و متحدان اروپائی و منطقه ای آنها را برای حضور بیشتر و دوامدار تر در منطقه، ذوق زده و تشویق کرده است.
واقعیت این است که چه امثال پاول پیش بینی کنند یا نکنند، افغانستان در حال حاضر تبدیل شده به تخت خیز قدرتهای غربی به خصوص امریکایی برای پرش به سمت و سوی اهداف راه بردی و مهم تری چون کنترول دولتهایی چون چین و روسیه و ایران و سوریه و هند و حتی پاکستانی که در ظاهر متحد و شریک غرب وانمود می شود.
چه امثال پاول بگویند یا نگویند، همه ی آگاهان داخلی و خارجی به این واقعیت واقف اند که سران واشنگتن و نیز شرکای اروپائی آنها هیچگاهی برای رضای خدا و خلق او خود را به زحمت نمی اندازند و میلیون و میلیاردها دالر و دینار خرج نمی کنند؛ تا سر آخر بدون هیچ گونه سود و استفاده ای، کشوری را ترک کنند.
بر اساس دقیق ترین دیدگاهها، سران ایالات متحده امریکا افغانستان را به عنوان یک پادگان بزرگ و راهبردی نظامی در نظرگرفته اند که اولاً این پادگان همیشه باید بی ثبات و ناامن باشد؛ تا دلیل و بهانه ای باشد برای حضور نه نیم قرنه بلکه دایمی و همیشگی اعضای سازمان استعماری ناتو به سرکردگی امریکا.
در ثانی، حضور در افغانستان و زیر سلطه داشتن این کشور، لازمه کنترول برخی از کشورها توسط امریکا و متحدانش در کوتاه مدت و حضور ایالات متحده و شرکای آن در ناتو در آنها در بلند مدت، می باشد که هم امریکا و هم رقبای آن چون روسیه و چین و ایران و امثال آنها از کشورهای مخالف سیاستهای کاخ سفید، به خوبی از آن مطلع اند.
امریکا و متحدان آن حساسیت و اهمیت بودن برای سالهای طولانی و شاید هم همیشگی را در افغانستان به خوبی درک کرده اند؛ چنانکه کشورها و دولتهای رقیب امریکا و مخالف سیاستهای توسعه جویانه آن نیز به این درک رسیده اند؛ بر علاوه آنکه از این سیاست سخت بیمناکند و قطعاً برای سد کردن نیات و انگیزه های دخالت جویانه و خطرناک امریکا و متحدان جهانی و منطقه ای آن، تا نهایت توان و امکانات نظامی و اقتصادی خویشکوشش و تقلا خواهند کرد.
تقلایی که نمونه ای از آن را در طول این چند سال در سوریه و عراق و یمن شاهدیم. واقعیت این است که سوریه و عراق و یمن در حال حاضر را می توان به خط مقدم نبرد میان امریکا و متحدانش و از آن طرف روسیه و متحدانشتشبیه کرد که پیروزی هر کدام از دو صف، به معنی نابودی و حذف سیاسی و فیزیکی طرف مغلوب و بازنده خواهد بود.
با توجه به مطالب گفته شده، باید گفت که اظهارات کالن پاول دقیق است و امریکا برای رسیدن به آنچه اهداف راهبردی در منطقه می خواند و می داند، نه نیم قرن که اگر لازم باشد قرنهای متمادی نیز در دهلیز کشورهای منطقه؛ یعنی افغانستان، اتراق خواهد کرد.
