رییسجمهور غنی به شعارهایی که علیه خویش‌خوری می‌داد، پشت پا زد و عبدالقیوم کوچی، عموی خود را سفیر افغانستان در روسیه پیشنهاد کرد. جالب این است که در دوران حاکمیت حامد کرزی هم کاکای ایشان سفیر افغانستان در مسکو بود. انگار که مسکو خانه‌ی کاکای رییس‌جمهورهای افغانستان است.
رییسجمهور غنی در جریان پیکارهای انتخاباتی چنان بر ضد خویش‌خوری شعار می‌داد که آدم تصور می‌کرد در صورت برنده شدن ایشان، هیچ یک از اعضای خانواده او نمی‌توانند به سمت‌های حکومتی راه یابند. آقای غنی در مصاحبه‌ها و سخنرانی‌هایش حشمت غنی را می‌کوبید و او را «برادر فزیکی»اش می‌خواند. منظور رییسجمهور غنی از «برادر فزیکی» همان برادر بیولوژیک بود. رییسجمهور می‌خواست بگوید که با حشمت غنی هیچ نوع پیوند فکری ندارد. این موضع‌گیری‌ها، از غنی چهره یک تکنوکرات ضد خویش‌خوری ترسیم کرده بود.
محمد اشرف غنی حتا پیش از پیکارهای انتخاباتی- زمانی‌که رییس دانشگاه کابل بود- نیز شعارهای ضد خویش‌خوری می‌داد. رییسجمهور غنی زمانی‌که رییس دانشگاه کابل بود باری خطاب به جمعی از محصلان گفت که به خویش‌خوری باور ندارد. او قصه کرد که حتا سفارش پدرش را در مورد یک محصل قبول نکرد و آن دانشجو را رسوا ساخت. آقای غنی در آن سخنرانی، محصلان دانشگاه کابل را از پارتی‌بازی بر حذر داشت و گفت وقتی سفارش پدرش را قبول نکند، از هیچ کس دیگر را قبول نمی‌کند.
اما به‌نظر می‌رسد که این روزها همه چیز فراموش رییسجمهور شده است. او دیگر به اصل مبارزه با خویش‌خوری پشت پازده است و کاکای خود را سفیر کبیر افغانستان در مسکو مقرر کرده است. گویی در این خراب‌شده، یک نفر روسیه‌شناس و مسلط بر زبان روسی و آگاه به تاریخ روابط این دو کشور پیدا نمی‌شد که رییسجمهور دست به دامن کاکای خود شد؛ کاکایی که نه زبان روسی می‌داند و نه شایستگی‌های یک سفیر را دارد.
آقای عبدالقیوم کوچی حتا شایستگی نمایندگی از نظام مشروع افغانستان را هم ندارد. او بارها به سود طالبان موضع‌گیری کرده است. این آقا در نقش مشاور طالبان عمل می‌کرد. آقای کوچی حتا برخلاف موافقت‌نامه‌ی همکاری‌های امنیتی و دفاعی افغانستان و امریکا نیز موضع گرفت. او عضو حرکت‌هایی بود که برخلاف موافقت‌نامه امنیتی و دفاعی افغانستان و امریکا، کمپاین می‌کردند. این آقا در کنار آنانی ایستاده بود که این موافقت‌نامه را غیرشرعی می‌خواندند و توجیه‌های گوناگون برای جنگ طالبان می‌تراشیدند.
کسی‌که طالبان را توجیه می‌کند و به آنان مشوره می‌دهد شایسته آن است که از نظام مشروع افغانستان در خارج از کشور نمایندگی کند؟ آیا این مقرری بی‌احترامی به خون نیروهای امنیتی افغانستان نیست؟ چه تضمینی وجود دارد که این آقا فردا امکانات و منابع سفارت را در اختیار طالبان نگذارد؟ آیا مقرری عبدالقیوم کوچی تبر آنانی را دسته نمی‌دهد که در شبکه‌های اجتماعی می‌نویسند: «این دولت خودش طالب است.»
منصوب شدن کاکای رییسجمهور به سفارت افغانستان در مسکو هم‌چنان نشان می‌دهد که در حکومت وحدت ملی هم مثل حکومت کرزی اراده‌ای جدی برای مبارزه با فساد اداری وجود ندارد. افتتاح مرکز قضایی مبارزه با فساد، برگزاری جلسه مشترک رییسجمهور با سران اداره اصلاحات اداری و ایجاد نمایندگی ویژه ریاست‌جمهوری برای حکومت‌داری خوب، همه فورمالیته‌اند. این‌ها همه برای آن است که خاک به چشم کشورهای کمک‌کننده بزنند و رییسجمهور در سخنرانی‌اش در نشست‌های بارسا و بروکسل چند جمله‌ای در مبارزه با فساد بگوید و از این اقدامات به‌عنوان نشانه‌ی اراده حکومت در مبارزه با فساد مالی و اداری یاد کند. ایجاد مرکز مبارزه با فساد اداری هدف انضباطی و حقوقی ندارد. برای رییسجمهور و دیگر بلندپایگان حکومت وحدت ملی جنبه تبلیغی افتتاح این مرکز مد نظر است.
اگر رییسجمهور اراده‌ای برای مبارزه با فساد مالی و اداری می‌داشت، هرگز اجازه نمی‌داد که کاکایش با آن سابقه‌ی سیاسی طالبی، سفیر افغانستان در مسکو مقرر شود. خویش‌خوری یکی از مصادیق روشن فساد اداری است. این طور نیست که فساد اداری شاخ و دم داشته باشد. وقتی منابع و امکانات عمومی در اختیار یک نفر به‌دلیل وابستگی‌های خانواد‌گی قرار گیرد، فساد اداری واقع می‌شود.
وزارت خارجه و مجموع دستگاه دیپلوماسی کشور، به‌دلیل حضور گسترده اعضای خانواده مقام‌های دولتی و بستگان سیاست‌مداران در سفارت‌ها، به پاتوق آقا‌زاده‌ها بدل شده است. انتصاب کاکای رییسجمهور به سفارت افغانستان در مسکو هم، فرایند فساد و خویش‌خوری را در وزارت خارجه تقویت خواهد کرد. دیگر کسی قانون خدمات دیپلوماتیک و کنسولی را که منتظر تایید کابینه است، جدی نخواهد گرفت. به‌دلیل تراکم بیش از حد آدم‌های بی‌سواد و واسطهدار در وزارت خارجه، ۵ درصد کارمندان بی‌واسطه ولی شایسته‌ی این وزارت، کار ۹۵ درصد واسطهدار را انجام می‌دهند. کاکای رییسجمهور هم به جمع همین ۹۵ درصد اضافه شد.
یکی از ادعا‌هایی که در رابطه به رییسجمهور وجود دارد این است که اشرف غنی بیشتر از این‌که کار را به اهل کار بسپارد، به کسانی می‌سپارد که به آنان اعتماد دارد، ولو که آدم‌های ناتوانی باشند. رییسجمهور باگماشتن کاکایش به‌عنوان سفیر، این ادعا را تقویت کرد. البته این را هم باید یادآوری کنیم که مهره‌های خیلی محدود در درون و بیرون از دولت مورد اعتماد رییسجمهور هستند.
Source 8am.af
